Verhalen van oma Deel 1

Mijn oma kon prachtige verhalen vertellen. Soms waren het legendes uit haar geboorteland Polen, soms gebeurtenissen die ze zelf had meegemaakt. Dit is zo'n zelfmeegemaakte. Echt.
Oma en de wolf.
In de koude winter moesten de kinderen Podzinski om de beurt hout halen uit de schuur die een flink stuk van het huis af stond. Op een middag, toen het al aardig donker was, was het mijn oma's taak. Toen zij met haar armen vol hout terugliep naar het huis, stond zij oog in oog met een wolf. Omdat de winter dat jaar langer duurde dan anders, waren er al eerder wolven in de buurt gesignaleerd. Ze waren hongerig en kwamen daarom dichter bij de huizen in het dorp dan ooit tevoren. Mijn oma, ze was toen negen of tien jaar oud, deed instinctief wat ze van kleins af aan geleerd had. Ze liet zich snel en zonder aarzelen languit in de sneeuw glijden en hield zich doodstil. Háar oma had haar verteld dat wolven dan denken dat je dood bent en je niets doen. De wolf kwam dichterbij en begon mijn oma te besnuffelen van hoofd tot voeten. Ze voelde zijn warme adem langs haar wangen en hals. Na wat uren leek maar waarschijnlijk minuten waren,verdween de wolf, maar mijn oma bleef liggen tot haar moeder uit het huis kwam. Toen ze vertelde wat er gebeurd was, werd ze eerst niet geloofd, maar de sporen in de sneeuw bewezen dat het echt gebeurd was.