
Ik heb de afgelopen weken weer optimaal gebruik gemaakt van mijn Pathé Unlimitedpas, onder meer om een aantal voor een Oscar genomineerde films te zien. Eerst naar "Munich" die goed was, ánders goed dan ik had verwacht (en iets te lang) maar toch erg de moeite waard. En deze week naar "Brokeback Mountain" en "Walk the Line". Ik had hoge verwachtingen van "Brokeback Mountain", waarschijnlijk ook door alle ophef en lof in de media, maar de film maakte mijn verwachtingen niet waar, helaas. Misschien ben ik te Amsterdams of blasé ofzo, maar ik dacht steeds; is dit nu alles? Er waren prachtige scenes in de film, soms hartverscheurend en goed geacteerd, maar na een tijdje had ik het wel gehad met de: 'ik worstel zo met mijn gevoelens-blik' van Heath Ledger. Ja, Heath, nu weten we het wel, is niet de gedachte die je hoort te hebben bij zo'n film. Hij was beslist niet slecht, gaat hem allen zien, maar niet wat ik gehoopt had. Bij "Walk the Line" was het omgekeerde het geval. Ik had tevoren niet echt iets met Johnny Cash en ging dus onbevooroordeeld de film bekijken. Goed! Het verhaal van Cash is geen origineel verhaal (arme jeugd in het zuiden, broertje op tragische wijze verloren, strijd met roem, drugs en drank.., hebben we vorig jaar allemaal gezien in "Ray" en in talloze andere films) maar de acteurs maakten er iets bijzonders van. Joaquin Phoenix en Reese Witherspoon hebben ook alles zelf gezongen en daar was ik erg van onder de indruk. Toen bij de aftiteling een origineel nummer van Johnny Cash en June Carter klonk, vond ik eigenlijk dat Reese een betere stem had. Tja. Ga maar snel zien!
En verder voel ik me weer een stuk beter, dank u. Alleen nog een kop vol snot, maar dat slijt wel weer.