De hond van Maria Montessori, komt wanneer het hem uitkomt, maar komt wel.
Blijft op een tweesprong staan wachten op mij.
Loopt vooruit, maar vertrouwt wel op mij.
Het is Sam (voorheen de alles slopende pup), onze unieke hond.
Fijn om in een gelijkvloers huis te wonen.
Dat vinden de naaktslakken ook. Door de regen van de afgelopen tijd vluchten nu zelfs deze beesten naar binnen. Overigens in het gezelschap van tientallen muggen, maar daar hebben we het vandaag maar niet over. Afgelopen week dacht ik met de stofzuiger een stukje rubber op te zuigen. Het bleef plakken aan het borsteltje, dus trok ik het eraf. Het bleek een naaktslakje te zijn. Dat gevoel! Onbeschrijflijk vies! Zeker voor iemand als ik, die een aversie heeft tegen alles wat nattig, slijmerig en elastiekig is. Ik hou niet van mosselen, oesters en inktvis (terwijl ik dit schrijf word ik al een pietsie misselijk). Het grijpen in een naaktslak is voor mij dus een zeer traumatische ervaring, denk daar niet te licht over. Het kán erger, blijkt nu. Mijn echtgenoot pakte vanmorgen een deurkruk vast die reeds bezet was door een slak. Ik denk dat hij dit jaar het mosselseizoen aan zich voorbij laat gaan.
We hebben met Sam al heel wat te stellen gehad: verslonden boeken, kapotgebeten mobieltjes, vlokfeest met de vullingen van dekbedden en hondekleedjes...Sam is nu wat ouder en kalmer, maar om nu te zeggen dat alles van een leien dakje gaat?
Een paar weken geleden is hij 's avonds door een fietser (zonder licht) in het donker aangereden. Fietser over de kop, gelukkig niet al te ernstig, maar Sam is sindsdien een beetje de kluts kwijt. Hij was vreselijk geschrokken en begon te blaffen naar mensen in het donker, naar fietsers en scootmobielen 's avonds én overdag en vooral naar zwarte mensen. Sam, zelf zo zwart als de nacht, heeft een soort 'alles wat maar enigszins op een fiets of iets donkers lijkt' trauma opgelopen. En dat laatste is een gróót probleem als je in de Bijlmer woont. We begonnen al aan een hondenfluisteraar te denken, maar met behulp van, ja écht, een boek van Martin Gaus begint Sam langzaam maar zeker over zijn trauma heen te raken. Afleiden met iets leuks is de tactiek. Zodra we nu een fietser, scootmobieler of gekleurde medemens aan zien komen, beginnen we zachtjes en vriendelijk op Sam in te praten: 'Zit. Kijk eens.Bráave hond, goed zo!' en maar brokjes voeren.Het helpt. Het begint te slijten. Ik durf weer zonder mijn T-shirt met "Ik ben géén racist, nee écht niet" erop over straat. ;-)
Fijne titel van deze post,he? Sam heeft weer toegeslagen. Het is om wanhopig van te worden. Vanmorgen was hij een paar uurtjes alleen en heeft in die tijd kans gezien onze slaapkamerdeur te openen. Nou ja, kans gezien? Dat zeg je meestal als het een moeilijke opgave is. Sam gaat rechtop staan en opent met zijn voorpoten de deur. Klaar. Het boek waarin ik bezig was; "The Lovely Bones", lag aan flarden op de grond. Het dekbed was van het bed getrokken, de matrashoes was gescheurd en mijn Labello kapotgeknaagd en de inhoud opgevreten. Sam houdt er niet van om alleen te zijn.
Ik kan het vandaag over Machiel Kuijt hebben en het vonnis levenslang en wat ik daar over denk. Ik kan het hebben over de dood van Joop Admiraal en wat zijn rollen voor mij hebben betekend. Ik kan het ook nog hebben over het verlies van Joesjtsjenko bij de parlementsverkiezingen in de Oekraine, of over Abdul Rahman, de christen in Afghanistan. Maar ik heb het vandaag gewoon over mijn hondje Sam. Zijn kunststof kraag heeft inmiddels al flinke deuken opgelopen omdat hij overal tegenaan loopt. Toch is hij er al aardig aan gewend. Hij maakt er zelfs gebruik van tijdens het spelen. Hij vangt er een bal mee op en geeft dan een zwieper met de kraag, zodat de bal weer wegrolt. Slim. Morgen nog een dagje met dat ding om voor de zekerheid en dan is het leed weer geleden.
Hier ligt Sam (een paar maanden geleden) nog niets vermoedend met de balletjes omhoog langs de plint. Vanmorgen zijn ze eraf gehaald. Deze puberjongen zat zó vol testosteron en onstuimigheid, dat we hiertoe hebben besloten na overleg met de dierenarts. Daarnet hebben we hem opgehaald, een suffig kijkend hondje met een grote kunststof kraag om. Nu ligt hij te slapen in zijn mand. Sorry Sam, nog even en je bent het vergeten.
Vorig jaar op deze dag was de wereld wit en Beer aan het doodgaan. Vandaag, terwijl ik me door een dik pak sneeuw worstel, lijkt het of hij wil zeggen: 'vergeet me niet, he?' Ook zonder sneeuw ben je nooit uit mijn hart, Beer.
Dit is nog een foto uit zijn onschuldige tijdperk, hoewel hij toen met zijn scherpe tandjes al pyamabroeken aan flarden scheurde als ontbijt. Wij hadden ons voorgenomen: deze hond komt níet bij ons op de slaapkamer. Het is mislukt. Sinds maandagnacht slaapt Sam bij ons boven. We moeten hem tillen, want trappenlopen doet hij nog niet, maar alleen beneden..nee, dat vind onze Sammie maar niks. Hij is lief hoor, en stil, maar in die stille nacht ziet hij kans om rubber laarzen, doktersrecepten, kussens en boeken te verwoesten. Sjaals pakt hij van de kapstok om er daarna lekker op te gaan sabbelen, mijn rooie winterjas mist twee knopen en op meerdere ochtenden lag de woonkamer vol schuimrubber. 'Vlokfeest' noemen we het (mensen met kleine kinderen kennen dat wel van de hagelslag). Sam heeft het nu helemaal voor elkaar. Zuchtend van geluk ligt hij in zijn mand en af en toe verplaatst hij zich 's nachts even om voor de slaapkamerdeur te gaan liggen. Geen gesloop meer. Welterusten.
Ziehier als bewijsmateriaal, de dader en zijn nieuwe, pasgewisselde tanden. Gisteren op het stormachtige strand van Castricum.
Elke dag is een dag waarin er gegroeid moet worden. Dat is de opdracht die Sam heeft meegekregen. Daar ga ik tenminste van uit. Hoe kan het anders dat hij met viereneenhalve maand al zo groot is als onze volwassen Beer was? Twee avonden geleden kwamen wij bij het laatste avondrondje een mevrouw tegen die vroeg: "Is het een Flatcoated Retriever?" (een platjassige ophaler) Dat denken wel meer mensen. Deze mevrouw stond te roken en Sam was helemaal gefascineerd. Hij volgde, met wiebelende kop, alle rookwolkjes, die zich heel duidelijk tegen de zwarte lucht aftekenden. Zoiets had hij nog nooit meegemaakt.
Dit ziet er wellicht wat onbetamelijk uit, maar Sam is zich van geen kwaad bewust. Hij slaapt de slaap der onschuldigen. Instructie om de foto te bekijken: Links is de muur, hij ligt langs de plint met zijn rug op de vloer. Bovenaan nog een stukje kast.
Afgelopen vrijdag hoorde ik dit gedicht, ik vond het prachtig.
Merel dacht dat de hond dood was, ik nam het letterlijk en dacht dat hij sliep. Ik vrees het eerste.
PORTRET MET HOND
Die hond en ik. Hij heeft zich
teruggetrokken in zichzelf, en ik
– ik had mijn hand op zijn rug
gelegd, zijn huid rimpelde,
ik had hem aangekeken en hij
keek op in mijn gezicht alsof
hij iets zocht uit mijn mond,
ik had iets gemompeld en
hij legde zich neer, zuchtte
en sliep in –
ik moet iets zijn geweest in
die hand, dat gezicht, die mond,
iets dat ik heb gekend, maar nu
verborgen is in hem, die hond.
"Sam,.. bal" en "Sam ontmoet grote hond"
Groei update:
voor het eerst met Sam naar het strand vanmorgen.
