Saturday, April 29, 2006

Wij

"Hij" is tien maanden oud en het zoontje van mijn collega.

Prettige Koneginnedag!

Friday, April 28, 2006

Hij

We zien elkaar maar éen keer per maand.
Als zij weg is slaat hij zijn armen om me heen
en begraaft zijn neus in mijn hals.
Hij ruikt altijd heerlijk.
We gaan zitten op de bank.
Hij aait mijn wangen en legt zijn hoofd
tegen mijn borst.
Soms gaan we wandelen. Of we drinken
of eten iets.
Maar altijd gaan we naar boven.
Soms wel twee keer op een dag.
Dan is hij zó lief.
Hij zucht, hij doet zijn ogen dicht.
Soms zing ik zachtjes voor hem.
's Middags moet hij weer gaan.
Nog éen omhelzing, nog éen keer
zwaaien bij de deur.
Volgende maand weer.
Ik kan niet wachten.

Thursday, April 27, 2006

Tussen kitsch en kunst


Vanaf begin maart hing ik al te kijk in het Cultureel Educatief Centrum van Amsterdam Zuidoost. Nu ben ik, als uitvloeiselvan dit project, ook weer aanwezig op een andere expositie (klik). Het kan niet op! De mensen die geportretteerd waren voor de '50 portretten van Zuidoost' mochten iets inbrengen dat hen dierbaar was voor de expositie "Blanco". Ik heb gekozen voor de 'koets van oma'. Hier het bijbehorende verhaal.

Oma en de kitschkoets

Mijn oma was een eenvoudig mens. Ze bracht haar jeugd door op het Poolse platteland en kwam in het begin van de jaren dertig naar Nederland om als dienstmeisje te gaan werken. Haar bazin keek zó op haar neer dat ze mijn oma niet eens een hand wilde geven, maar daartoe haar elleboog naar voren stak zodat ze die kon schudden. Ze trouwde met een Nederlandse man en kreeg twee zoons. Bijna haar hele huwelijksleven woonde haar schoonmoeder bij haar in, een zeer dominante vrouw. Ik heb mijn oma twee keer huilend aangetroffen in de keuken ( de enige plek waar ze zich even terug kon trekken). De eerste keer was ze bezig uien te snijden, maar de tweede keer huilde ze van blijdschap, want opoe vertrok na zesendertig jaar naar een bejaardenhuis. Eindelijk alleen met haar man. Een paar jaar later stierf ze aan een hersentumor.
Mijn oma was lief, kookte heerlijk, kon prachtig vertellen en had een huis vol met geweldige ontdekdingen voor een kind. Dozen met foto’s, kisten met verkleedkleren, kastjes met tekenspullen, parfumflesjes, uitgeknipte strips uit de krant en het allermooiste: een rijtuig van goud en pastelkleurtjes, met vier paarden ervoor, een koetsier op de bok en een échte prinses in de koets. Ik kon er uren naar kijken en met de verkleedkleren aan over fantaseren. De koets is lelijk en gebroken, maar hij mag nooit weg, want hij was van mijn oma, Pelagia Podzinski.

Tuesday, April 25, 2006

Salsa!















Ik was naar Gabriel Rios (klik) in een heet en zweterig Paradiso. Het leek een zwoele augustusavond. Later zelfs nog op een terrasje gezeten!

Monday, April 24, 2006

Bloody Tourists

Ik reis graag, maar wil geen toerist zijn. Overal waar ik ben, probeer ik op te gaan in de omgeving, me aan te passen aan de gebruiken en de kleding van de 'locals'. Ik heb ook geen specifieke vakantiekleding.Als ik nederlanders hoor in het buitenland hou ik stijf m'n mond dicht tot ze voorbij zijn. Jarenlang heb ik gewoond in een lustoord voor toeristen, om de hoek bij het Waterlooplein, Artis, het Joods Historisch Museum en de Hortus Botanicus. Honderden buitenlanders hebben mij de weg gevraagd. 'The fleemarket? Right around the corner, you can see it from here (if you use your eyes)' 'The Zoo? Over the bridge and the first street on your left. You can hear the lions already (if you use your ears, that is)' 'The Anne Frankhouse? No, you have to go somewhere else, this is the Anne Frankstraat, that is something completely different' Ja, dat is ook wel een beetje stupid, maar what can I eraan doen? Mijn vakantiegeluk was compleet toen een Italiaan mij in Rome de weg vroeg. Even geen toerist, even doen alsof je daar woont. Niet uit snobisme, maar omdat ik daar van geniet. En daar gaat het voor mij om in de vakantie.

Thursday, April 20, 2006

Laser op!

Ik schrijf dit stukje met mijn bril op. Da's vreemd, omdat ik eigenlijk vandaag gelaserd zou worden. Eerst kwamen er zo links en rechts voorzichtige opmerkingen over het programma "Radar". Heb je het gezien? Het gaat over jouw behandeling. En niet zo goed nieuws. Ik wilde het niet zien, niet weten. Afgelopen zaterdag had ik het vooronderzoek bij de arts die me zou behandelen. Zelfs zonder "Radar" begon ik al meteen te twijfelen. Tot twee keer toe maakte zij een fout bij het beoordelen van mijn ogen en het beschrijven van de behandeling. Ik heb twee verschillende 'afwijkingen' : een bijziend en een verziend oog. Niet zoveel voorkomend, maar voor een oplettende arts lijkt het me wel duidelijk. Draai die verschillen dan niet om. Straks heb ik verkeerd om gelaserde ogen, ja! Thuis bleek ook dat zij me niet alle risico's had uitgelegd. Ik had namelijk het contract, dat je normaal 10 minuten voor de behandeling tekent, gekregen van iemand die al behandeld is. Overigens naar alle tevredenheid, hoor. Maar wel met LASEK.
Wat daar allemaal instond! Daar kreeg ik spontaan de zenuwen van. O.a:
* Ik weet dat mijn maximaal haalbare zichtscherpte en mijn contrastonderscheidingsvermogen kunnen verminderen. Nee, hoezo? Ik ging toch voor verbetering?
* Ik ben mij bewust van de risico's van de behandeling. Ja, wel nu ik o.a. op www.lasikdisaster.nl heb gekeken!
* Ik ben voldoende geinformeerd over de mogelijke, tijdelijke, neveneffecten van deze behandeling zoals:
- halo's (kringen om lichtbronnen)
- schitteringen
- droge ogen
- lichtgevoeligheid. Nee, daar was ik niet over geinformeerd.
Ik kan hier nog wel even doorgaan over de slapeloze Paasnachten die ik heb gehad voordat ik dinsdagochtend de ingreep heb afgebeld, maar dan wordt het verhaal wel heel lang.

Pim Pam Pet


Mijn vader en moeder zijn begonnen om de kasten uit te mesten. Of wij (broer, zus en ik) eens wilden kijken wat we nog wilden hebben van de spullen die ze niet mee gaan verhuizen. Dozen vol dia's. "Nee pap!! Dat kún je niet wegdoen!" De hele verzameling jazzboeken. "Nee! Niet zomaar bij het grofvuil! Ik zet ze wel op Marktplaats!". Oude spelletjes. Stratego. De knikkerbaan. Memory. Ministeck. Pim Pam Pet. Blaasvoetbal. Het visspel. Heerlijk jeugdsentiment waarvan ik de drie laatstgenoemden naar mijn huis heb meegesleept. Het blaasvoetbal en het visspel eigenlijk alleen voor de mooie doos. Misschien iets voor mijn ooite kleinkinderen?

Wednesday, April 19, 2006

Mannetjes

Ik kijk uit op de achtertuinen. Het hele weekend zijn er al mannen bezig schuin aan de overkant. Waarschijnlijk is éen daarvan een achteroverbuurman. Ik weet niet welke, want voorheen stond er een ouwe schutting, dus ik heb nooit kunnen zien wie daar woonde. Dit weekend is de ouwe troep gesloopt. Nu zijn de mannen bezig met een nieuwe schutting. Ook de tuin wordt netjes opgeknapt. Ik kan het allemaal volgen vanaf m'n computerplek. Ze werken flink door, maar bijna evenveel tijd gaat er in overleg zitten. Het ziet er serieus uit, maar je maakt mij niet wijs dat er om het kwartier weer een nieuwe tuinindeling besproken moet worden. Ook wordt er veel geleund. Met een hand op de schep en de andere in de zij (de handrúg rust op de zij, de vingers naar achter) wordt er diepzinnig naar het verrichte werk gekeken. Schep aan de kant. Even een sigaretje. In het langslopen wordt nonchalant tegen een schijnbaar scheefliggende tegel getikt. Daarna weer effe tien minuten scheppen. Koffie.

Tuesday, April 18, 2006

Doe mij maar een uniform



Ik heb niets met het leger, ben zo pacifistisch als de pip, maar ik hoopte bij elke baan in de gezondheidszorg maar weer dat ik een uniform aanmocht. Helaas. Nee, daar doen wij niet meer aan. Het staat zo afstandelijk voor de clienten. Maar het is zo hándig! Je kleding wordt niet vies. Je hoeft 's morgens niet meer te bedenken wat je nu weer aan moet. Ik vind bijvoorbeeld de Engelse schooluniformen ook helemaal niet gek. Iedereen gelijk, allemaal hetzelfde aan, geen gedoe met merkkleding. Ik ben er voor. Kijk maar eens naar het plaatje en zeg dan nog eens dat een uniform niks is ;-)

Monday, April 17, 2006

Als ze me missen....

....mag ik even niet op de computer. Mijn echtgenoot is bezig om de foto's voor de Ghana- expositie van Maaike en Matthieu te selecteren (het worden er ongeveer 300 van de 5000 die ze hebben gemaakt) en te printen. U ziet mij dus niet bij de computer in de buurt tijdens deze paasdagen. Dit heb ik even stiekem snel tussendoor getikt. ;-)

Friday, April 14, 2006

Rare film

Vanmiddag naar 'Romance & Cigarettes' geweest. Zelden zo'n rare film gezien. Geen slechte film, gewoon rarig.
De acteurs barstten af en toe in zang en dans uit. Zie fotootje. Wij dachten: met o.a. James Gandolfini, Susan Sarandon, Christopher Walken en Steve Buscemi kan het niet echt misgaan. Daarbij was 'ie ook nog eens geregisseerd door John Turturro en een productie van de broertjes Coen. Toen hadden we eigenlijk wél moeten weten, zij staan vaak garant voor vreemde films. Maar deze was gewoon een beetje raar. Toch wel gelachen ook. Eindconclusie: ik raad hem niet aan, maar als je 'm per ongeluk toch wil zien; je bent gewaarschuwd. Raar.

Wednesday, April 12, 2006

Fatma's food


Elke keer wordt het meer. Fatma begint al te glunderen als ze mijn bijna onthutste blik ziet als ik de kamer binnenkom. De tafel staat weer vol met eten en ik móet aan de bak. Fatma vindt dat ik te weinig eet, dus giet ze maar weer een scheut honing over een pannenkoekje en legt die op m'n bordje. 'Thee, Irene?' Voor ik nee kan zeggen is mijn kopje al weer vol. Vandaag waren er pannenkoekjes, olijven, speciale kaas, komkommer, tomaat en een schaaltje met een verrukkelijk soort roompudding bestrooid met pecannoten. 'Irene, eten!' Ik zucht een beetje voor de vorm en zeg dat ik te dik word. Fatma vindt van niet. Ze pakt me bij m'n heup en gebaart dat er nog wel wat vet bij mag. Wat ik niet opkan, krijg ik in een schaaltje mee naar huis. En tussendoor doen we met volle mond ook nog de nederlandse les.
Afiyet Olsun!

Tuesday, April 11, 2006

Speciaal voor Gerard
















Via internet mijn oude buurjongen weer teruggevonden. Hier het bewijs dat wij ooit bij elkaar in de straat woonden. Rechterpijltje Gerard, linkerpijltje ik.

Monday, April 10, 2006

Kleine criminaliteit?

Ik neem zelfs geen zeepje meer mee, want die ruiken meestal toch vies. Als er een klein kladblokje ligt, soms maar van tien blaadjes ofzo, wil ik dat nog wel hebben. Verder ga ik niet, maar uit dit artikel in Het Parool blijkt dat sommige hotelgasten daar anders over denken.

AMSTERDAM - Jaarlijks nemen hotelgasten in Nederland voor twintig miljoen euro spullen mee. Eén op de tien gasten ontvreemdt iets tijdens zijn verblijf. Handdoeken en washandjes zijn het meest geliefd, gewilder nog dan de zeepjes en shampoos die voor gebruik klaar staan. Merkwaardig genoeg blijkt ook de waterkaraf populair, evenals badjassen en de afstandsbediening van de tv. Dat laatste is nogal futiel, want die werkt zelden buiten het hotel.Hotelboekers Hotels.nl hebben de lijst samengesteld uit een enquête onder honderd Nederlandse hotels. ''Het is geen diepgaand onderzoek,'' erkent Michiel Nagel van Hotels.nl.Gemiddeld ontvreemdt een gast ter waarde van tien euro. Roof van duurdere artikelen komt ook voor. Televisies worden inmiddels vastgeschroefd, omdat vooral de platte exemplaren nogal eens in de koffer willen verdwijnen.Maatregelen tegen de diefstallen zijn nauwelijks te nemen. Het ontvreemden van badjassen en handdoeken kan nog wel enigszins worden ingeperkt door het logo van het hotel te verwijderen. Maar weinig hotels doen aangifte van diefstal, vooral omdat het om relatief kleine bedragen gaat.Hotels.nl ontdekte ook nog een andere vorm van diefstal. Ruim een kwart van de boekingen via de site, wordt in de middag gemaakt - in de baas zijn tijd.

Wat doen ze?


"April doet wat 'ie wil" zei iemand vorige week weer eens tegen mij. Ja, en : "Maart roert zijn staart" en "In mei leggen alle vogels een ei". Maar wat doet juni? En februari? Zijn alle andere maanden zo saai en voorspelbaar dat daar geen spreuk over is of weet niemand iets te rijmen op september of januari? Weet iemand wat ze doen?

Sunday, April 09, 2006

Tóch dood

Afgelopen vrijdagmiddag vielen Merel en ik midden in een documentaire over Gerard Reve. Omdat we niet in de gids hadden gekeken, zeiden we tegen elkaar: ' Hij is dood, dat kan niet anders, laten we even wachten om te zien wat ze zeggen'. Maar er werd niets gezegd en het programma ging maar door met fragmenten uit verschillende tv-optredens en dergelijke. Toch maar even de gids erbij gepakt, niet van harte, want vrijdagmiddag én onderuitgezakt én geen zin om op te staan van de bank... 'Profiel' over Gerard Reve. Oké, niet dood dus. Over naar het bewaarde, op de video opgenomen programma waar we voor klaar zaten.
Vanmorgen hoorden we het bericht dat Gerard nu écht gestorven is. Ik kan er niet verdrietig van worden, hij was al 82, zo dement als een deur en ook niet mijn favoriete schrijver. Volgens mij hebben meer vrouwen daar last van. Reve was, naar mijn idee, echt een schrijver voor mannen, die hem soms helemaal idolaat konden bejubelen. Ik niet. Dat ik vrijdagmiddag voor hem ben opgestaan, daar moet hij het maar mee doen. En rust zacht.

Thursday, April 06, 2006

Verhalen van oma Deel 1


Mijn oma kon prachtige verhalen vertellen. Soms waren het legendes uit haar geboorteland Polen, soms gebeurtenissen die ze zelf had meegemaakt. Dit is zo'n zelfmeegemaakte. Echt.
Oma en de wolf.
In de koude winter moesten de kinderen Podzinski om de beurt hout halen uit de schuur die een flink stuk van het huis af stond. Op een middag, toen het al aardig donker was, was het mijn oma's taak. Toen zij met haar armen vol hout terugliep naar het huis, stond zij oog in oog met een wolf. Omdat de winter dat jaar langer duurde dan anders, waren er al eerder wolven in de buurt gesignaleerd. Ze waren hongerig en kwamen daarom dichter bij de huizen in het dorp dan ooit tevoren. Mijn oma, ze was toen negen of tien jaar oud, deed instinctief wat ze van kleins af aan geleerd had. Ze liet zich snel en zonder aarzelen languit in de sneeuw glijden en hield zich doodstil. Háar oma had haar verteld dat wolven dan denken dat je dood bent en je niets doen. De wolf kwam dichterbij en begon mijn oma te besnuffelen van hoofd tot voeten. Ze voelde zijn warme adem langs haar wangen en hals. Na wat uren leek maar waarschijnlijk minuten waren,verdween de wolf, maar mijn oma bleef liggen tot haar moeder uit het huis kwam. Toen ze vertelde wat er gebeurd was, werd ze eerst niet geloofd, maar de sporen in de sneeuw bewezen dat het echt gebeurd was.

Wednesday, April 05, 2006

Verscheurde beenderen


Fijne titel van deze post,he? Sam heeft weer toegeslagen. Het is om wanhopig van te worden. Vanmorgen was hij een paar uurtjes alleen en heeft in die tijd kans gezien onze slaapkamerdeur te openen. Nou ja, kans gezien? Dat zeg je meestal als het een moeilijke opgave is. Sam gaat rechtop staan en opent met zijn voorpoten de deur. Klaar. Het boek waarin ik bezig was; "The Lovely Bones", lag aan flarden op de grond. Het dekbed was van het bed getrokken, de matrashoes was gescheurd en mijn Labello kapotgeknaagd en de inhoud opgevreten. Sam houdt er niet van om alleen te zijn.

Tuesday, April 04, 2006

Als beste getest

Haarlemmers worden 'Muggen' genoemd*. Misschien dat ik daarom zo'n muggenzifter ben. In ieder geval op het gebied van de taal. Daarnet las ik het weer: 'als beste getest'. Wát zegt dat nou helemaal? Niks. Ik zie dan voor me hoe ze bij een bedrijf een product uitzoeken en zeggen: ' Dit is de beste van het stel, die laten we testen' En dat doen ze dan bij soortgelijke bedrijven ook. Wat er dán uitkomt heet volgens mij: 'Als beste uit de test gekomen'. Ja toch? En dan de opmerking: 'de een na laatste'. Neehee! 'De óp een na laatste' zul je bedoelen! 'De een na laatste' kan niet, bestaat niet. Want dát is dan weer gewoon de laatste. Ja? Duidelijk? Doe dat dan de volgende keer! Dank u.


*Waarom worden Haarlemmers muggen genoemd?
Zwolle is de stad van de 'blauwvingers', Groningen die van de 'mollebonen', en Tilburg staat bekend als de stad van de 'kruikezeikers'. En Haarlemmers worden ‘muggen’ genoemd. Zo zijn er meer dorpen, gehuchten en steden in Nederland die een scheld- of bijnaam hebben.
Haarlemse muggen

Tot op de dag van vandaag is er nog niemand geweest die dit mysterie heeft kunnen oplossen. Bekend is alleen dat het scheldwoord al in de 14e en 15e eeuw werd gebruikt. Het vermoeden ligt voor de hand, dat er verband gezocht moet worden met het feit dat er vroeger veel muggen in Haarlem waren. Dat was begrijpelijk, want in het noorden was er het IJ en in het zuiden het Haarlemmer-meer. Bovendien waren er in de stad toen veel meer grachten dan tegenwoordig.
Blijkbaar schold men een Haarlemmer voor mug uit om daarmee te zeggen dat men hem of haar kleingeestig, stekelig of kleinzielig vond. Ook kan muggenzifterij, vitten op kleinigheden, er mee in verband staan. Een feit is wel, dat de scheldnaam muggen in vergelijking met vroeger bijna niet meer gebruikt wordt. Althans in negatieve zin. Nu zie je de naam vaak terug in namen van gebeurtenissen, zoals de Haarlemse Muggenronde, een wielerronde voor de jeugd.En als in het zuiden van het land het carnaval losbarst, dan wordt door sommige inwoners de Spaarnestad tijdelijk omgedoopt in Muggendonk. En sinds 1998 verschijnt er de zg. Muggenreeks, een boekenserie waarin Haarlemse schrijvers hun verhouding tot Haarlem en de Haarlemmmers proberen te verwoorden.
Meer muggen

Bewoners van veel plaatsen mogen zich over meer dan één bijnaam verheugen. Zo worden de IJsselsteiners naast ‘apenluiers’ ook 'muggenspuiters' genoemd. In 1929 zagen dorpelingen namelijk rond de gemeentetoren dichte wolken opstijgen. Toen de brandweer poolshoogte kwam nemen, bleek dat het geen rook was maar een grote, donkere zwerm muggen, die rond de toren een dansje maakten. Een zelfde verhaal is ook bekend in Meppel en in Dalfsen. Ook in Haarlem is dit verhaal bekend als één van de mogelijke oplossingen voor het mysterie.

Monday, April 03, 2006

Verpakkingsverdriet


Bekentenis. Ik verf mijn haar. Ik ben inmiddels zó grijs, dat, als ik in het voorbijgaan mijn beeltenis in een etalageraam zie, ik denk: 'Hee, mam!" Dus verf ik. Voorlopig nog.
Er zitten altijd te kleine handschoentjes in de verpakking, dus heb ik een zakje plastic handschoenen bij de HEMA gekocht. Rigoureus knip ik het open en trek de eerste twee handschoenen eruit. 'Dat zou toch makkelijker moeten kunnen' denk ik, want er komen er meerdere mee. Dat kán ook makkelijker, Ireen, want in de zijkant zit daartoe een speciaal scheurdingetje (klik voor groter). Eerst kijken en lezen, dat lijkt me handig. Ik heb dat ook met andere verpakkingen. Ik doe het liever eerst op de moeilijke manier, om later te ontdekken dat het ook anders kan. Ach, helemáal perfect is ook zo saai.

Sunday, April 02, 2006

Boven verwachting


Je ziet er geen fluit van op dit kleine fotootje, maar ik was er echt. Wát een stem! Luister maar even op Leela's site. On stage klinkt ze tien keer indrukwekkender en ze maakt er met haar band een groot feest van. "Big hair, even bigger voice"

Saturday, April 01, 2006

Leela James


Ik ga vanavond naar deze mevrouw. Ik heb hoge verwachtingen.