Openbaar vervoer 2

Een aantal jaar geleden ging ik laat op de avond met de trein terug naar Amsterdam. Bij de kaartcontrole liet ik de conducteur mijn abonnement zien, dat hij uitgebreid ging bestuderen. 'Leuke foto! In het echt ben je nog leuker. En is dit je échte leeftijd? Nou, dat zou je niet zeggen!' Zo ging het nog even door en ik zat me daar, met een rood hoofd, in een gelukkig niet al te volle coupé, flink te generen. 'Waar staan die initialen voor?' Om er vanaf te zijn vertelde ik hem mijn voornaam ('Ook mooi!') en gelukkig ging hij toen verder met zijn bezigheden. Toen we na zo'n twintig minuten vlakbij de bestemming waren, hoorde ik door het omroepsysteem: 'Geachte reizigers en Irene: wij naderen thans Station Amsterdam Centraal, eindpunt van deze trein. Gelieve hier uit of over te stappen. Ik herhaal: Geachte reizigers en Irene...'

Openbaar vervoer

Het regende dat het een aard had. In de bus was het vol en het rook er heerlijk naar dampende jassen. Ik verwachtte gesloten, nukkige gezichten. Ik verwachtte het loodzware zwijgen dat er kan heersen in een ruimte vol mensen die tot elkaar veroordeeld zijn. Maar niets van dat alles. De busschauffeur begroette iedereen met een lach en een grap. Tegen de mevrouw die na mij instapte zei hij: 'Echt weer om met de Libelle en een lekker koppie thee onder de lamp te zitten, niet, wijffie?' Ze knikte verheugd. De mensen in de bus glimlachten naar elkaar. Toen we vlakbij mijn eindhalte de rotonde naderden en ik opstond, riep hij: 'En we doen vandaag een rondje van de chauffeur!' Inplaats van de afslag te nemen reed hij nog eens extra rond, met een bus vol hardop lachende mensen.