Tussen kitsch en kunst

Vanaf begin maart hing ik al te kijk in het Cultureel Educatief Centrum van Amsterdam Zuidoost. Nu ben ik, als uitvloeiselvan dit project, ook weer aanwezig op een andere expositie (klik). Het kan niet op! De mensen die geportretteerd waren voor de '50 portretten van Zuidoost' mochten iets inbrengen dat hen dierbaar was voor de expositie "Blanco". Ik heb gekozen voor de 'koets van oma'. Hier het bijbehorende verhaal.

Oma en de kitschkoets

Mijn oma was een eenvoudig mens. Ze bracht haar jeugd door op het Poolse platteland en kwam in het begin van de jaren dertig naar Nederland om als dienstmeisje te gaan werken. Haar bazin keek zó op haar neer dat ze mijn oma niet eens een hand wilde geven, maar daartoe haar elleboog naar voren stak zodat ze die kon schudden. Ze trouwde met een Nederlandse man en kreeg twee zoons. Bijna haar hele huwelijksleven woonde haar schoonmoeder bij haar in, een zeer dominante vrouw. Ik heb mijn oma twee keer huilend aangetroffen in de keuken ( de enige plek waar ze zich even terug kon trekken). De eerste keer was ze bezig uien te snijden, maar de tweede keer huilde ze van blijdschap, want opoe vertrok na zesendertig jaar naar een bejaardenhuis. Eindelijk alleen met haar man. Een paar jaar later stierf ze aan een hersentumor.
Mijn oma was lief, kookte heerlijk, kon prachtig vertellen en had een huis vol met geweldige ontdekdingen voor een kind. Dozen met foto’s, kisten met verkleedkleren, kastjes met tekenspullen, parfumflesjes, uitgeknipte strips uit de krant en het allermooiste: een rijtuig van goud en pastelkleurtjes, met vier paarden ervoor, een koetsier op de bok en een échte prinses in de koets. Ik kon er uren naar kijken en met de verkleedkleren aan over fantaseren. De koets is lelijk en gebroken, maar hij mag nooit weg, want hij was van mijn oma, Pelagia Podzinski.