De hond van Rutger Kopland

Afgelopen vrijdag hoorde ik dit gedicht, ik vond het prachtig.
Merel dacht dat de hond dood was, ik nam het letterlijk en dacht dat hij sliep. Ik vrees het eerste.

PORTRET MET HOND

Die hond en ik. Hij heeft zich
teruggetrokken in zichzelf, en ik

– ik had mijn hand op zijn rug
gelegd, zijn huid rimpelde,
ik had hem aangekeken en hij
keek op in mijn gezicht alsof
hij iets zocht uit mijn mond,
ik had iets gemompeld en
hij legde zich neer, zuchtte
en sliep in –

ik moet iets zijn geweest in
die hand, dat gezicht, die mond,

iets dat ik heb gekend, maar nu
verborgen is in hem, die hond.