Ouderlijk huis
Mijn ouders hebben vandaag een bod gedaan op een appartement. Zo, dat is er uit. Zo'n klein zinnetje, maar de betekenis ervan is groot voor mij. Binnenkort wordt mijn ouderlijk huis, het huis waarin ik ben opgegroeid, verkocht. Ik ben inmiddels al langer weg dan dat ik daar gewoond heb, maar dat verandert niets aan dit vreemde gevoel. Ik ben blij voor ze. Het is een mooie flat, centraal verwarmd, alles gelijkvloers, winkels in de buurt, maar het is niet het huis waar ik van de trapleuning afgleed, waar mijn zus en broer werden geboren, waar mijn ene opa en oma aan de overkant woonden en de andere opa en oma om de hoek. Waar ik soms bang was op de wc omdat het raampje uitkwam in de pikdonkere schuur. Waar ik een tent maakte door het woonkamerraam open te schuiven en er een oud gordijn tussen te klemmen, waarna het strak werd getrokken door er een paar stenen op te leggen. De straat waar de orgelman langskwam, de melkboer en de bakker. De straat waarin we indiaantje en stoepranden speelden en spiegelgladde ijsglijbanen maakten als het gesneeuwd had. Het huis, de straat waarin...
Ik ga het maar even stilletjes verwerken.
15 comments:
Auww... dat is zeker moeilijk. Gelukkig leven ze nog. Het zou nóg moeilijker zijn om het ouderlijk huis te ontruimen en de spullen te verdelen.
Maar ik kan begrijpen dat je nu al een gevoel van heimwee en weemoed hebt.
Mijn moeder woont (gelukkig) nog in het grote huis van mijn jeugd. Ik voel me altijd weer een beetje kind als ik er kom. En we kunnen er allemaal logeren. Ruimte genoeg. Daarom blijft ze er voorlopig wonen.
Ik ken het! En dan kom je in dat nieuwe huis, en dan weet je opeens bij je eigen ouders niet meer in welke kast de kopjes staan. Het zou verboden moeten worden!
Dat had ik toen de gemeente dacht dat het tijd werd dat ons hele blok met de grond gelijk gemaakt moest worden. Dat is alweer ruim 10 jaar terug, maar echt alles heb ik daar meegemaakt.
Spelen op de zolder, het pesten van mijn broertje, ook tentjes maken (maar dan onder de tafel), etc... We wonen nu daar om de hoek, maar het is lang niet hetzelfde. De buurt is wel hetzelfde, maar het voelt toch anders... Dat gevoel ken je denk ik wel
Maar het huis verdwijnt niet. En de straat ook niet. En in het echt was het toch al niet meer zoals in jouw herinnering. Echt, niets verdwijnt!
Ireen, ik kan me voorstellen dat je dit even moet verwerken. Je hebt daar heel veel herinneringen, vooral ook omdat je opa's en oma's zo dichtbij woonden. Wat je aan herinneringen schrijft de tent, orgelman, melkboer, ijsbaan . . Een feest van herkenning.
Weet je nog dat er zelfs nog een voddeman langs kwam iedere ochtend?
Het zal even doorbijten worden. Wel fijn voor ze dat ze naar een appartement gaan. Het is een grote stap voor je ouders, die hebben daar hun hele leven gewoond.
Sterkte ermee.
Je hoeft er ook niet los van te komen. Mijn ouderlijk huis staat in Haarlem en 1x per jaar gaan we (Pyt en ik)toch wel een dag (of twee) richting het westen en dan rijden we altijd langs ons huis. Zoveel herinneringen en later ook weer dromen komen dan boven.... Heerlijk! En dan altijd even smssen met m'n zus.
Logisch, dat is een raar moment.
Ik had het een paar jaar geleden, toen mijn opa en oma hun huis verkochten... daar waar ik zo veel leuke herinneringen had.
Mag ik me er als broer bij aansluiten? En mag ik er vlug aan toevoegen: Binnenkort hebben we TWEE 'ouderlijk huizen'! Dit zeg ik natuurlijk ook om mijn eigen emoties enigszins te kalmeren.
@ron: dan heb ik straks DRIE ouderlijke huizen, ik heb ook nog in het huis van oma en opa gewoond. Nou, tel uit je winst! zucht...
Ik vind het ook een gek idee, ik ga gauw nog maar even bij ze logeren en dan me voorstellen dat Maaike en ik weer in dat oude kleine kamertje liggen, met dat gehaakte zwart-met-kleurtjes sprei erover, kont op het granieten keukenblad terwijl je gezicht wordt afgeboend, spelen met de Barbies - half onder de stoel van opa ...
Mijn ouders gingen verhuizen op het moment dat ik op kamers ging. Ik ging nooit naar "huis" in het weekend...
Achter mij worden alle dingen zo zoetjes aan afgebroken of vergaan. Ik word er een beetje somber van...
Kwam via merel haar site op jou site terecht....en las je stukje.
Ja dat zijn gekke, vreemde dingen...Ik vond het heel raar toen mijn oma ging verhuizen (mijn ouders zijn wel meer verhuist) maar mijn oma bleef altijd trouw in haar huis wonen....totdat ook hier de gelijke vloer het won van de oude trap en drempels....
Stertke! X lesja
Hé waar blijf je? Dat ik nou niet zo vaak schrijf, maar jij! Zit je in een lekker boek, of ben je verdrietig?
@erika: mag ik eén dagje pauze? Pfff,Erika toch!
Post a Comment