Nacht van de Poezie

Afgelopen nacht was het "De Nacht van de Poezie".
Een van de optredende dichters was Anton Korteweg.

Fluitend

Ik vind, elke dag heeft genoeg
aan zijn eigen kwaad. Wie zijn dag
niet mint, gaat mokkend ten onder.

Sta zo opgewekt mogelijk op dus,
poets je tanden, omhels je vrouw,
kam je haar, lach tegen de spiegel,
ontbijt met thee en een eitje.

Je begint dan vanzelf in de loop van de
ochtend een beetje te fluiten.
Dat doe je de hele dag door
met wisselende intensiteit.

Doe 's avonds als 's ochtends maar dan
met warm eten en een goed glas
- je hoeft je haar niet te kammen-,
waarna met je vrouw naar bed.

Het fluiten neemt langzaam dan af
en houdt uiteindelijk op.

En deze is ook erg mooi:


Jaloers

Ik bedenk als dichter van alles
en schrijf dat vervolgens op.
Daar ben ik het ook voor.

Leuke dingen, ik noem maar wat:
dat je, loop je in de Hema
en zie je wat daar aan vrouw
losloopt, je dan maar al te graag
terug wil naar die van jou.

Ook wel behoorlijk diepe:
dat jij, die van me houdt,
me doorgaans voedt met honger,
al heb ik het nog zo koud,
en dat er van ons altijd
te veel of niet genoeg
gehouden wordt, of fout.

Maar het was toch maar mooi een ander
die zijn volkstuin Tuinesië noemde.