Slechtvalken. Vorig jaar heb ik ze nog live kunnen zien groeien en uitvliegen, dit jaar ben ik helaas te laat. Op deze site kun je nog wel het lege nest zien en het "landingsplatform", maar daar heb je verder niks aan. Volgend jaar beter. Effe iets eerder aan denken. Begin mei dus. Het filmpje over het wegen en ringen van de valkjes is wel de moeite waard, rechts op de pagina aanklikken.
Ik wilde iets schrijven over de liedjes in mijn leven, zie ik opeens een paar liedjesonderwerpen in andere blogs langskomen vandaag. Doe ik dus maar morgen. Verder ben ik aardig opgedroogd. Ik ben ook niet de enige die daar last van heeft, blijkt weer uit andere posts. Zit het in de lucht? Komt het door de zomerse lente die begon en abrupt weer ophield? Is men opeens het bloggen moe? Ik ga er maar even een nachtje over slapen.
Ik heb nog wat foto's op Artifarti gezet voor de liefhebber. Alleen niet deze van de Kreideküste. Ik vind het een mooi woord. Zo heel anders dan Krijtkust. Het Nederlands krast, als een krijtje over een schoolbord. Het Duitse wordt gekust, is zacht, zoals ook het krijtstrand zacht en gipsig was. Onderweg kom je ook fijne woorden tegen. Woorden die associaties oproepen, zoals het plaatsje Sittenzen. Ik hoor het in mijn hoofd en denk aan Citizen Kane. Of Halvesbostel, dat me aan het Mokumse scheldwoord 'halve zool' doet denken. Maar éen van de leukste was toch het 'Mutter und Kind Zentrum Godetiet'.
Ik ben er weer. Gisteravond al, maar ja, eerst even bijkomen en dán pas bloggen. Er staan al wat foto's op m'n Artifartiblog. Er komen er nog meer, maar het uploaden duurt eeuwen, dus even geduld. Een kleine impressie van de reis:
- regen
- koolzaadvelden
- vis
- Baker Street op de radio
- regen
- krijtrotsen
- Kraft durch Freude
- nog meer koolzaad
- nog meer regen
- Kap Arkona (noordelijkste punt van Duitsland)
- plat landschap
- Frühstück
- regen
- wind
* Mobiele telefoon
* Oplader
* Waterflesjes
* Ondergoed
* Camera
* Tandpasta
* Tandenborstel
* Fruit
* Sokken
* Shampoo
* Zonnebril
* T- shirts
* Muggenspul
* en..
* en dat ook nog...
We gaan een weekje naar de Oostzee, een weekje maar. Dat worden waarschijnlijk weer drie tassen vol. Oh ja, en boeken! En c.d's voor onderweg! En dropjes.
Maar eerst nog boodschappen halen voor de thuisblijver. En Sam naar het hondenpension brengen. En de auto stofzuigen. En..
Tot over een week!
Mijn 300 ste post vandaag! Waar héb ik het vandaan gehaald? Nou, eerlijk gezegd soms uit mijn tenen. Maar ik ga gewoon door zolang ik er nog plezier in heb.
Wat er op het plaatje staat? Geen idee, maar het heeft iets met Tsjechov te maken denk ik én met een jubileum ;-)
* de geur van gras
* de helderheid van kinderstemmen
* de scherpte van álles onder je
* de stilte in de lucht
* de hitte van de gasvlam
* de landing op een pasgemaaid veld
* de champagne over je hoofd en in je glas
* de zware ledematen de volgende dag
* de fantastische ervaring van ballonvaren!
Foto's van mijn ballonvaart volgen nog, (het was fantastisch!) veel te druk met vervaardigen van allerlei lekkers voor mijn feestje morgen. Dit kleine fotootje moet wel even tussendoor: mijn vriendin Els en ik toen we zestien waren. Ze mailde het me gisteren, het komt van een oude dia. Ja, jongens en meisjes, wat een dia is moeten jullie maar aan je mamma's en pappa's vragen. De linkse ben ik.
Vandaag werd ik door wildvreemden gefeliciteerd, want m'n collega's waren zo vriendelijk geweest om mijn portret aan de slagboom van het parkeerterrein te hangen. Ook kreeg ik vandaag al kaarten in de bus die voor mij bleken te zijn, terwijl ze vreemd genoeg aan ene Sarah geadresseerd waren. Fatma zong een Turkse versie van "Happy Birthday" voor me en verblijdde me met een stapel cadeaus (rozenwater, sokken, taart, wit geborduurd T-shirt en kunstbloemen mét chemische geur). En ik word morgen pas 50. Ik vraag me af wat me nog te wachten staat. Als ik wil kan ik binnenkort ook op het seniorenkoor én meedoen aan de bridgeclub voor vijftigplussers. Hieperdepiep! Ik heb er zin in! ;-)
Door de post van Gerard van vandaag, realiseerde ik me opeens dat ook ik als kind dingen gedaan heb die me nu de haren te berge doen rijzen. Alleen al de oogst van mijn veertiende levensjaar: meerdere malen liften naar het strand, 's nachts zoenen op de begraafplaats en het engste: 'de motorman'. Ik zat met een vriendin op het marktplein van Zandvoort, toen er een aantal jonge mannen op motoren vlakbij stilstonden. Ik was bijzonder geimponeerd door de machtige Easy Riderachtige machines en een van de mannen vroeg of ik soms een ritje wilde maken. Dat wilde ik wel. Na een rondje door Zandvoort stopte hij bij de duinen en vroeg of ik mee ging wandelen. 'Nee', zei ik, een beetje verbaasd. Daarom was ik toch niet meegegaan? 'Oké', antwoordde hij en we reden weer terug. Als moeder van twee dochters krijg ik nog steeds pijn in mijn buik bij het idee wat er had kunnen gebeuren. En ook ben ik de motorman nog steeds dankbaar dat hij geen misbruik heeft gemaakt van een naief veertienjarig meisje.
Ssst, niet verder vertellen, wij houden het graag voor onszelf. Wel zo rustig. Wij gaan weer een weekje naar Duitsland. Het allernoord-oostste dit keer. O.a naar Prora, het vakantiecomplex van maar liefst 4 kilometer lang dat Hitler ooit liet bouwen voor "zijn arbeiders". Niet dat het ooit gebruikt is, maar het staat daar maar wel mooi vervallen te wezen aan de kust. Daar houden wij van. En wonder boven wonder bleken wij ook van het reizen in Duitsland te houden. Dit gaan we vaker doen, dachten we, na een eerste échte reis door het oosten. En over twee weken is het zover. Gaan jullie maar lekker naar Frankrijk, Griekenland of Italie. Wij nemen straks een biertje (wat zeg ik: een BIER!) op een terrasje in Stralsund, Zingst of Wolgast. ;-)
Ik wilde fietsen, wandelen, iets nuttigs slash aangenaams gaan doen.
Ik heb gezeten. Met een boek. In de tuin. Weliswaar op de stoelen die ik
gisteren zwetend in de olie heb gezet. Dus eigenlijk mocht het gewoon.
Het moet me toch van het hart: elk jaar rond deze tijd lees ik weer de verhalen over mensen die 'in het verzet' hebben gezeten. En ik heb daar gemengde gevoelens over. Iedereen lijkt wel een oom, tante, opa, oma, vader, moeder of andere bekende te hebben die daaraan meegedaan heeft. Is dat nou echt zo? Zou Nederland dan niet al veel eerder bevrijd zijn geweest? Het is zo'n ruim begrip: 'In het Verzet'. Ik denk dat iedereen zich op de een of andere manier wel verzet heeft tegen de bezetter, maar dat de verhalen die in de meeste families rondgaan vaak geromantiseerd en overdreven worden. Ik wil niemand voor het hoofd stoten met deze post, dus als iemand's opa of familielid een echte verzetsheld was: hulde en dank namens mijn familie en mij.
'Geklad, geklets en geklodder,' verwoordde in 1949 een criticus de algemene opvatting over het werk van Karel Appel en de andere schilders van de Cobra-groep.
Karel Appel bleef tot op het laatst van zijn leven actief als kunstenaar, zelfs nadat hij ernstige hartproblemen kreeg. Wie niet schildert, is dood, vond hij. In Zürich, waar hij woensdagavond overleed, schilderde hij aan het einde van zijn leven noodgedwongen zittend. Toen ook dat niet meer lukte, sloeg hij aan het tekenen. Het voormalige verfbeest had genoeg aan een vel papier en een krijtje.
Ik weet het, het is te stom voor woorden, maar ik moet het toch effe kwijt. Zie ik 's een leuk badpak, is 'ie alweer op. Stad en land afgebeld, maar ze hebben te weinig binnengekregen, óf hij is al uitverkocht (lijkt me ook een kwestie van te weinig binnengekregen als de brochure net uit is). Toch ga ik het van de week nog even proberen, want ik heb dat nog eens met een ander artikel gehad. Was ook uitverkocht en zou niet meer binnenkomen, maar de volgende week hadden ze het gewoon weer. Ik ben gek op de HEMA, maar ze maken me het niet makkelijk.
Ik heb per ongeluk zitten praten tijdens de twee minuten stilte. We zaten nog aan tafel. Ik doe er dus nu maar het zwijgen toe en probeer of ik dit keer 'Schindler's List' uit kan kijken. Zal wel weer niet lukken.
update 23.53 uur: het is me gelukt.
Voor iedereen die nog naar Theo Maassen gaat en niet wil weten wat de laatste zinnen uit zijn programma zijn: niet verder lezen.
Hij heeft me gisteren laten lachen tot ik buikpijn kreeg (smerig carnavalslied), maar ook weten te ontroeren (dood van z'n ouders) en weer wat nadenkers meegegeven. Aan het eind van het programma heeft hij het over zijn moeder die altijd zei als ze naar een of ander attractiepark gingen:
"Waar spreken we af als we elkaar kwijt raken?" En, na een terugkerend thema in het programma over het zootje in de wereld, zijn laatste zinnen: "We zijn elkaar kwijtgeraakt en zijn vergeten iets af te spreken" Daarna een eenzame Theo op een donker podium, arm in de lucht: " Ik ben hier" Misschien breng ik het wat slijmballerig over, maar ik verzeker je: dat was het niet.
Niet:
Chocola
Gorgonzola
Roomboter
Hagelslag
Krentenbol
M&M's
Noten
Chips
Guacamole
Slagroom
IJs
Pindakaas
Wel:
Sla
Worteltjes
Rijstwafel
Magere Kaas
Magere bouillon
Komkommer
Water
Waarom moet dat nou toch?!
