Sneeuw op straat

Al zó lang had ik er naar verlangd: een sneeuwtje. Niet zo'n plastic geval met een nog plastikker figuurtje erin. Nee, een glazen bol, met daarin een mooi tafereeltje. Een huisje, met misschien wat boompjes en poppetjes en diertjes erbij. En dan de sneeuw; witte kleine vlokjes, niet van die grote, die geknipt leken te zijn van ouwe vleeswarenonder-leggertjes. Schudden, kijken, dromen.. De eerste dag dat ik mijn prachtsneeuwtje kreeg, rende ik meteen naar oma aan de overkant. Zij vond hem ook geweldig, maar ze mocht maar éen keer schudden, want stel je toch eens voor dat 'ie zou vallen! Daarna weer terug naar huis, voorzichtig lopend nu, want op de heenweg was ik wel erg roekeloos geweest. Mijn sneeuwtje in twee handen, mijn ogen alleen daarop gericht. Ik zag de put niet, ik struikelde. Ik kan er nog om huilen. Ik zie nog die scherven voor me en dat tafereeltje, dat opeens op straat toch wel erg van plastic leek...