Luxuria (onkuisheid - lust - wellust)
'Lust for Life' is een film uit 1956 over het leven van Vincent van Gogh.
'Lust for Life' was daarvoor al een boek van Irving Stone uit 1934.
'Lust for Life' is de titel van een album én een hit van Iggy Pop.
'Lust for Life' is mijn motto.
En wat die onkuisheid en wellust betreft: daar laat ik me maar niet over uit op dit weblog.
Avaritia (hebzucht - gierigheid)
Hebzucht. Ik beken. Daar heb ik óntzétténde last van. Ik sta niet met trillende knieen voor een schoenen-taarten- of modezaak, maar zet mij in een boekwinkel en de hebzucht overvalt me á la minute. Ik wil alles vasthouden, besnuffelen, beaaien... Soms reken ik de euro nog wel eens om in de ouderwetse gulden, maar als het om boeken gaat heb ik nergens last van. Vierentwintig euro? Koopje! Hebben!
Hebzucht overvalt me ook, nog steeds, in de kantoorboekhandel. Schriften, pennen, schrijfblokken! Ik heb af en toe zo'n heimwee naar de periode voor de computer. Al mijn verhalen schreef ik met een Rotring tekenpennetje 2,5 mm in prachtige schriften. In elk buitenland kocht ik een schrift, het liefst zo ouderwets en zo goedkoop mogelijk. Ik heb prachtige exemplaren uit Tsjechie, Ierland en Turkije. En ik blijf ze kopen. Vorige zomer heb ik in Portugal weer hele mooie schoolschriften bemachtigd. Caderno Diario. Hebbes.
Superbia (hoogmoed - hovaardigheid - ijdelheid - trots)
Wie is er niet ijdel? Ik in ieder geval wel. Niet op het extreme af, maar ik ga altijd netjes de deur uit. Zit m'n haar oké, is m'n mascara niet doorgelopen, zit er niks in m'n neus? Altijd even checken. Verder valt het reuze mee. Bij de kapper is mijn opdracht altijd: makkelijk te onderhouden en zo rommelig mogelijk. Nou, da's nog een hele opgaaf voor de meesten. Ik vind het heel vaak nog veel te netjes, teveel een "kapsel". En trots? Dat ben ik op een heleboel mensen en heel soms op mezelf. Hoogmoedig en hovaardig? Ik geloof het niet, al zou je bijna de neiging krijgen als je met een koninklijk kapsel de deur van de kapper uitloopt.
Invidia (gramschap - jaloezie- afgunst)
Gramschap vind ik een prachtig woord, maar het is niet een van míjn zonden. Ik ben niet jaloers aangelegd. Natuurlijk denk ik weleens: Goh, dat zou ik ook wel willen hebben of willen doen, maar nooit met echte afgunst. Ik gun iemand zijn geluk, zijn nieuwe auto, zijn verre vakantie en droom vrolijk verder dat het mij misschien ook nog eens mag overkomen. Voor u denkt: wat is zij toch ontzettend braaf.., ik ben toch eigenlijk wel een béétje jaloers op de vriendin van mijn favoriete acteur. Moet kunnen.
Ira (woede-toorn)
Een vaak gebezigde uitspraak van ouders is wel: "Ik ben niet boos, alleen teleurgesteld." Ook zonder kinderen in de buurt, gaat dit voor mij op. Die woede en toorn van hierboven zul je niet snel bij mij tegenkomen. Ik schreeuw niet, sla niet met deuren, ik mep er niet op los. Ik ga lopen saggerijnen, dat wel. En ik sluit de deur eerder dreigend zachtjes, dan dat ik 'm dichtgooi. Als men boos op míj wordt, klap ik dicht, mijn stem gaat op slot en de traansluizen gaan wijdopen. Nee, met mij is het niet leuk ruziemaken. En daar kan ik zó kwaad om worden!
Gula (onmatigheid - gulzigheid - vraatzucht)
Vraatzucht? Gulzigheid? Onmatigheid! Ooit las ik in een interview met een bekende actrice dat ze totaal geen moeite had met de lijn. 'Als ik trek heb in pinda's, neem ik één pinda voor de smaak en dat is genoeg.' Als ik één pinda geproefd heb wil ik de hele zak! Ik wil de hele chocoladereep, de hele trommel ambachtelijke krakelingen! Da's vast één zonde die ik beken.
Acedia (gemakzucht - traagheid - luiheid)
Luiheid: Ik ben echt niet lui. Echt niet. Ik ben goed in uitstellen, da's heel wat anders. Stofzuigen? Ik ga liever even achter de computer om mijn mail te checken.
De was doen? Ik wil toch nog wel dit hoofdstuk uitlezen, en misschien ook het volgende.
Dweilen? Ik geloof dat ik mijn zus nog moet bellen, dat is ook al weer een dag geleden.
Als ik het dan écht niet meer kan uitstellen, ga ik als een wervelwind door het huis en is alles in no time gebeurd. Nee, ik ben echt niet lui.
Ik heb er vaak met mensen over gesproken en evenzovaak word ik niet helemaal begrepen. Ik vraag me namelijk af of wij allemaal dezelfde kleuren zien. Er zijn kleurenblinde mensen, dat is algemeen bekend. Zij kunnen bijvoorbeeld geen rood zien, maar schijnen dan een totaal andere kleur te zien en dan maar in één gradatie. Tenminste, zo heb ik het altijd begrepen. Vertel me gerust hoe het wél in elkaar zit. Maar over 'mijn' kleuren dus.. Ik kijk nu uit op de dikke, lichtgroene knoppen van de seringenboom in onze tuin. Iedereen zal mij vertellen dat die knoppen groen zijn, maar wie zegt mij dat 'jóuw' groen er hetzelfde uitziet als 'mijn' groen? Misschien zie je deze kleur wel heel anders, maar omdat je vanaf je vroegste jeugd te horen hebt gekregen dat deze kleur groen heet, noem je hem zo. En ik ga er gemakshalve maar van uit, dat wij dezelfde kleur zien. Snap je me nog? Gelukkig maar, want op dit moment zijn er doorgaans al mensen afgehaakt. 'Jouw' groen, kan bijvoorbeeld wel eens 'mijn' paars blijken te zijn, maar dat weten we niet van elkaar. Ik stop er maar mee, want als ik nu ook nog ga beginnen over honden die geen kleuren schijnen te kunnen onderscheiden en dat ik dan denk: hoezo? wie heeft er met die honden gesproken en misschien zien ze wel iets heel anders of misschien tóch wel hetzelfde, en het zal wel op de een of andere manier onderzocht zijn en kloppen, maar toch...dat is weer een heel ander verhaal.
En weer kan ik het denken en fantaseren niet laten. Gisteren stond dit artikeltje in onze krant:
AMERSFOORT - Een 24- jarige inbreker heeft in zijn Amersfoortse politiecel zijn kleding opgegeten. Zijn intentie was om ziek te worden, in het ziekenhuis te belanden en te ontsnappen. In het ziekenhuis bleek de maaltijd echter geen kwaad te kunnen.
Wat heeft hij dan precies opgegeten? Ik kan me nog indenken dat je je veters (met moeite) naar binnen krijgt, maar die moet je, volgens de films die ik zie, inleveren bij binnenkomst. Wat dan? Je sokken? Je shirt? Ik kan me er níets bij voorstellen. En dan vooral die zin '..zijn kleding opgegeten..' Dat is dus niet zo maar één sok, maar veel meer! Volgens mij is dit artikeltje een zwaar geval van overdrijving. Ik zou er graag het fijne van willen weten.
Het verwart me. Het verschil tussen een klein en een groot hart. "Iemand heeft een grote mond, maar een klein hartje." Dat is positief, toch? "Hij heeft een groot hart." Is ook positief. Volgens mij maakt het dus niet uit wat voor afmeting je hart heeft. Zolang je er maar iets goeds mee doet en het warm voor een ander laat kloppen. Dit was even een mini-filosofietje tussendoor.
Ze komen allemaal uit dezelfde fabriek. Verzekeringsmannen. "Agenten" vind ik een te stoere benaming voor deze heren. Ze dragen allemaal een pak dat nét niet zit. Een stropdas die nét niet matcht of je kleurenblind maakt bij de eerste aanblik. Gelukkig doen ze hun jas uit bij het binnenkomen, want ze dragen ook nog eens een windjack over hun pak. Een windjack dat nét iets te kort is, zodat er een grote rand colbert onderuit piept. Accessoires: een grote tas, een laptop, een calculator en een te harde lach. Er zullen uitzonderingen op de verzekeringsadviseursregel bestaan, maar ik heb ze tot nu toe nog niet ontmoet. Nog even de hypotheek regelen en dan zijn we er voorlopig weer vanaf.
