Nog een oma
Ik had nóg een oma, ook al heb ik nog niet over haar verteld. De moeder van mijn moeder. Een grote, sterke vrouw, altijd aan het werk. Oma had een ring. Een witgouden ring met een briljantje. Ik vond hem prachtig. Zó prachtig, dat ik vroeg: ' Oma, als u later dood bent, mag ik 'm dan hebben?' Ik was nog klein, ik wist niet beter. Neem me dit vooral niet kwalijk. Het mocht. Maar ik hoefde gelukkig niet tot haar dood te wachten. Ik kreeg hem al eerder en droeg hem op mijn trouwdag. De ring is flinterdun. Oma droeg hem gewoon tijdens haar werk, dus hij had aardig wat te lijden. Zo hoort het eigenlijk ook. Niks in een doosje stoppen en één keer per jaar met kerst dragen. Maar ik durf het niet meer aan. Ben bang dat hij van mijn vinger valt van broosheid.Daarom zet ik 'm te pronk op mijn blog.
5 comments:
Da's aardig dat je die ring voor haar overlijden kreeg, dan kleeft er geen verdriet aan vast maar genegenheid.
Er zijn dingen die zó kostbaar zijn, zo'n grote emotionele waarde hebben, dat ze beter gekoesterd dan gedragen kunnen worden. Mooi.
Ik zou hem gewoon dragen. Eventueel laat je het ringgedeelte verstevigen bij de juwelier. Tenzij je vindt dat dan het karakter van de ring verandert... Het is zonde om sieraden niet te dragen!
Zal ik hemvoor je laten restoreren dan kan je hem weer dragen.
@jnn: daar moeten we het maar eens over hebben ;-)
Post a Comment