Officieel gedoe

Ik ben even aan het stoeien met makelaar, notaris, papieren e.d.
Dus u begrijpt....

Decacake

Mijn buurmannen waren op vakantie en namen op de terugweg iets voor mij mee. In een mooi kartonnen doosje van het supersjieke hotel The Royal Copenhagen in Singapore lag een stuk cake. Gifgroene cake. Green tea cake. Het smaakte niet eens zó bijzonder (naar groene thee en cake ;-), maar ik vond het een heel decadent gebeuren. Ireen op haar Amsterdamse bank, genietend van een stuk uit Singapore ingevlogen gebak.

Tot de dood ons scheidt...

Ik weet niet of ik dit moet geloven, omdat dit bericht werd geplaatst op Valentijnsdag. Maar het is geen 1 april, dus mijn hart roept: 'Ja, laat dit echt zijn!'

ROME (AFP) - A pair of 6,000-year-old skeletons found by Italian archaeologists in a dying embrace will not be separated, team leader Elena Menotti has told AFP.
"We will do everything possible to preserve the bodies in the exact position of their grave," she said Wednesday. "There's no question of breaking their embrace."
The skeletons were found last week during digging in an industrial zone near the northern city of Mantua and the find will be displayed at the city's archaeological museum.While scientists are still puzzling over how the pair died and why they were buried in this way, Menotti said their embrace was "testimony to a great feeling of love that has transcended time.
"For regardless of why they were buried in each other's arms, there had to have been feelings between them."

Bejaarde heer

In het bejaardenhuis bij ons om de hoek mogen de mensen huisdieren hebben. Het schijnt iets unieks te zijn, want in de meeste verzorgingstehuizen is dit verboden. Dagelijks zie je de dames (want die zijn in de meerderheid) met of zonder rollator een ronde maken om het huis. Even frisse lucht, even buiten een praatje maken met een buurtbewoner. Het lijkt mij iets wat ze in elk bejaardenhuis zouden moeten promoten inplaats van verbieden. Het is wetenschappelijk bewezen dat bejaarden gezonder zijn en minder depressief worden, als ze maar vaak in contact komen met een huisdier. Even aaien, even praten, wat onvoorwaardelijke liefde en aandacht krijgen.
Soms kom ik een lange, statige bejaardenhuisbewoner tegen op mijn eigen ronde met de hond. Deze meneer draagt vaak een hoed en als wij elkaar naderen, neemt hij zijn hoed voor mij af. Als ik daarna verder wandel, bemerk ik altijd dat ik loop te glimlachen...

Een blijmakertje

Neem even de tijd om naar Nora de kat te kijken. Ze is geweldig!

Kracht naar kruis?

Soms gebeurt het allemaal tegelijk.
Ik veer meestal snel weer terug.
Dit keer kost het me moeite.
Het is veel.
Mijn schouders zijn niet zo breed.
Nooit geweest ook.
Ik word geduwd. En getrokken.
Goeie dingen, mooie gebeurtenissen.
Nare dingen, slechte boodschappen.
Ik zucht, het geeft lucht.
Tranen zitten hoog, dan lach ik weer.
De hond legt zijn kop op mijn knie.
Ik aai hem zacht, hij sluit zijn ogen.
Ik wou dat ik hem was.

Dag kind!

Er was is een poes de ie heete jan wilum
hij was heel ongulukug niemant was ardeg
jan wilum huilde deor en deor
maar plotslin kwam sijnsus deran
sij troosde hem

Merel, 6 jaar.

Schoenen

Bij Fatma word ik altijd verwend. Warme omhelzingen als ik binnenkom. Een tafel vol lekkers (warme broodjes, olijven, kaas, koekjes, tomaten, stukjes appel, enz.) en thee. Dikke zoenen bij het weggaan en groeten voor de héle familie, ook mamma en pappa. Afgelopen woensdag kreeg ik bij het weggaan iets in mijn handen gedrukt. Zwarte, glanzende nieuwe schoenen. 'Irene, aandoen.' Het was een bevel, want ik kreeg er een schoenlepel bij. Ze pasten. Op slinkse wijze had Fatma mij een tijd eerder mijn schoenmaat ontfutseld toen wij onze voeten vergeleken. Fatma is maar een minivrouwtje met dito voeten. De schoenen waren speciaal voor mij gemaakt door haar man Nurullah, die bij een bedrijf werkt waar orthopedisch schoeisel wordt vervaardigd. Ik zou de schoenen nooit zelf gekocht hebben, maar ik ga ze dragen. Ik denk dat mijn schreden licht en gelukkig zullen worden, door alle liefde die er in deze schoenen is verwerkt.

Dozen

Gisteren heb ik vier grote dozen gekocht. Bij Ikea natuurlijk. Wij hebben de mazzel dat de Amsterdamse vestiging op 5 minuutjes rijden van ons huis is. Hele grote mazzel. Want Ikea wil nog wel eens een knopje, schroefje of dopje vergeten in de verpakking. En als je daar bijvoorbeeld voor uit Den Helder terug moet komen, is dat flink balen, om het maar even mild te zeggen. Wat de dozen betreft: daar gaan binnenkort alle spullen in die ik niet kwijt wil als we gaan verhuizen. Van kindertekeningen tot schriften met verhalen, van oude Sjors en Sjimmie-albums tot de video's van Buffy the Vampire Slayer. Ons nieuwe huis heeft veel bergruimte, waar mooie stellingkasten in passen. Daar kunnen dan die dozen, keurig netjes van een opschrift voorzien, in staan. Het is me eerder nooit gelukt, maar ik gá me toch georganiseerd worden in het nieuwe huis! Poeh poeh! Maar voor die tijd: veel weggooien. Want in die dozen mogen alleen spullen die heel belangrijk zijn. Nou vooruit, óók die oude Barbie. En misschien ook wel dat ene rare lampje, want dat is nog van oma geweest en die oude tas met dat stukke slotje, want daar heb ik mooie tijden mee beleefd. Overmorgen nog maar even naar Ikea. Het is toch vlakbij.

Achtbaan verklaard

Schoonmaken en schilderen in huis van kind.
Kind dat ons huis verlaat.
Achtergebleven ouderpaar koopt nieuw huis.
Ouderpaar moet oude huis gaan verkopen.
Dit en veel meer was er vorige week aan de hand.
We gaan maar vrolijk door.
Prettig weekend.