In plaats van patat

Ik ben op een rommelmarkt. Nee, rommelmarkt is eigenlijk te ordinair. Een verzamelaarsbeurs is het. Op een zaterdagochtend loop ik om kwart over zes de slaap uit m'n ogen te wrijven in een ijskoude markthal in Utrecht. Mijn buurmannenechtpaar is al druk op zoek naar belangrijke vondsten voor hun verzameling "Koninklijk Huis Memorabilia". Waarom wilde ik ook alweer mee? Ik heb koude voeten en een koude neus en ik wil koffie, maar de kraam is nog niet open. Ik loop me aan één stuk door te verbazen. Waarom moet dat verroeste blikje 50 euro kosten? En die pop met kapotte ogen en uitgevallen haar 150 euro? Het misleidenst zijn de kramen waar geen prijzen bij de spullen staan. Ik zie een leuk boekje en vraag argeloos hoeveel dat kost. 60 euro? Bent u soms nog niet helemaal wakker en/of begrijp ik hier iets niet? Goh, een hele kraam vol smurfen. Wat leuk, daar heb ik een hele zak vol van liggen thuis. Opeens blijkt dat dit een aardige pensioenvoorziening kan zijn! Dat is het betere werk. Meteen opzoeken als ik thuis ben en op een veilige plaats opbergen. Aan het eind van de ochtend ga ik, lichtelijk verstijfd van de kou, toch nog blij naar huis want ik heb zeven speldjes voor 2 euro weten te bemachtigen. Misschien niks waard, maar wel fijn jeugdsentiment. Voor die actie van "In plaats van patat, geef India wat" heb ik vroeger nog gecollecteerd en wie kent "Lassie" niet? De hond met de meisjesnaam die altijd met 'hij' werd aangesproken. ('Hij wil ons iets vertellen. Good boy') Achteraf bleek de hond die Lassie speelde ook écht een vrouwtje te zijn, omdat vrouwtjeshonden veel slimmer zijn en sneller leren. Leuk weetje.