Granaatappel-liefde
two halves
Originally uploaded by ~Irene~
Een stille liefde. Zoiets is het wel een beetje.
Ik weet nog goed wanneer ik mijn eerste granaatappel at. Het was ergens in de vorige eeuw. Mijn collega was met een Marokkaan getrouwd die Mohammed heette, maar John genoemd werd. Geen idee waarom, want hij zag er helemaal niet uit als een John. We liepen een keer samen terug naar de trein, toen ze zei: 'Hé, daar staat John.'
'Ja doos, dat zie ik ook wel, we zijn bijna bij het station.' Zoiets dacht ik, alleen dat 'doos' kenden we nog niet in de vorige eeuw. Althans, niet in die betekenis. Enfin, die John/Mohammed gaf mij mijn eerste granaatappel. Helemaal meegebracht uit Marokko, want granaatappels waren hier nog nergens te koop.
Ik heb lang getwijfeld wat ik er mee moest: schillen, doorsnijden?
Na de eerste hapjes crunchy zaadjes was ik verkocht.
Niet te vaak eten, dan blijft het speciaal.
Vandaag heb ik er eentje genuttigd. Heerlijk.
5 comments:
Ik moet je eerlijk zeggen dat de foto's mij niet enthousiast maken, in tegenstelling tot dit verhaal. Maar ik ben dan ook een beetje een boer die de neiging heeft iets niet te eten wat hij niet kent ;-).
doe mij het sap maar!
De foto is bijna kunst, heel mooi, maar een granaatappel eten is niet veel meer dan een hap zurige pitjes in je mond stoppen... Waar is het vruchtvlees van een granaatappel?
Zojuist was ik bij Albert Heijn. Door lagen kant en klare granaatappelpitjes! Ik moest meteen aan jou denken :-) Maarre, wat moet je nou met pitjes? Is het echt de bedoeling dat je die gaat eten? Als ze niet zo duur waren, had ik ze geprobeerd.
Door = daar (maar dat had je vast begrepen)
Post a Comment