Verhalen van oma Deel 3

Oma vertelde eens een verhaal dat heel veel indruk op me maakte toen ik klein was. Deze keer niet iets wat ze zelf meegemaakt had, maar een legende.

'Er reed een trein door de donkere Poolse nacht. De treinbestuurder was vermoeid, hij had al dagen achtereen gewerkt en niet veel slaap gehad.Telkens dreigden zijn ogen dicht te vallen, maar dan schudde hij zijn hoofd heftig heen en weer of beet op z'n tong om wakker te blijven. Vóór hem was alleen de duisternis en de verlichte baan van de lamp aan de voorkant van de locomotief. Opeens dacht hij in de lichtcirkel iets te zien. Het leek een vrouwenfiguur. Hij knipperde met zijn ogen, maar de vrouwenfiguur was er nog steeds. Ze leek een wijd gewaad aan te hebben en ze bewoog haar armen op en neer, alsof ze hem tot stoppen wilde dwingen. Nee, dit kan niet, dacht de bestuurder nerveus. De vrouw bleef constant op de zelfde plek, werd niet groter of kleiner, alleen haar bewegingen leken zwakker te worden.De bestuurder wist dat hij al te veel tijd was verloren. Ook zou hij eigenlijk harder moeten rijden om de volgende plaats nog op tijd te bereiken. Maar voor hij het zelf besefte, had hij de rem al met al zijn kracht aangetrokken. De trein kwam na vele meters schokkend en met metalig gekrijs tot stilstand. Hij stapte met trillende benen uit, al wetend dat hij geen vrouw zou zien. Hij liep enkele meters het spoor op en voelde toen bijna álle kracht uit zijn benen vloeien. Vlak voor hem, waar eigenlijk een grote spoorbrug over een diepe kloof zou moeten zijn, was nu een gapend gat. Gebogen ijzer en afgebroken houten bielzen. Achter hem, vastgekleefd aan de schijnwerper op de locomotief, fladderde een nachtvlinder nog een laatste keer met zijn vleugels en stierf toen.'